İslam’da da suç ve günahın şahsiliği söz konusudur. Nitekim Rabbimiz, “Herkesin kazandığı (hayır) kendine, yapacağı (şer) de kendinedir.”[1], “Hiçbir günahkâr, başkasının günah yükünü üstlenmez.”[2] gibi ayetlerde buna işaret buyurmuştur. Dolayısı ile, bir topluluğun veya bir milletin bütünü iyi veya kötü; güzel amel sahibi veya günahkâr olamaz. Bir toplulukta iyiler de olur, kötüler de olur. Kötülerinin kötülükleri nedeniyle bütün bir topluluk kınanamaz, ayıplanamaz ve kusurlu kabul edilemez. İnsanların hangi ırk, millet, renk ve cinsiyet gibi farklılıklar içinde dünyaya geleceğinin tayin ve tespiti kendi iradeleri dışındadır. Bunu tayin etme iradesi, Allah’a aittir. Bundan dolayıdır ki, falanca filanca ırktan veya milletten dünyaya gelmiş diye bir topluluğa toptan tavır alınamayacağı gibi; içlerinden bir kısmının uygunsuz işler yapmış olmaları sebebiyle diğerlerinin de o suça ortakmış gibi algılanması doğru değildir. Böyle bir kanaatle hareket edilmesi ise insanı büyük vebal altında bırakır.