Kardeşler arasında birbirlerine karşı yerine getirmeleri gerekli olan yükümlülüklerin temelinde sevgi ve saygı başta gelir. Böyle olursa kardeşler kendi aralarında iyi geçinmenin yolunu bulmuş olurlar. Bu konuda Peygamber Efendimiz (s.a.v.), “Büyüklerine saygı göstermeyen, küçüklerine merhamet etmeyenler bizden değildir.”[1] buyurmuştur. Sıla-i rahim, tabir edilen akrabaya iyilik, onların hak ve hukuklarını gözetmek, her fırsatta maddi ve manevi yardımlaşmada bulunmak, çeşitli vesilelerle hâl ve hatırlarını sorup ihtiyaçlarını temin etmek, dertlerini dert edinip meselelerinin çözümlenmesine çalışmak da dinî bir görevdir. Kişinin kendisine anne babasından sonra en yakını kardeşleridir. İnsan hisleri cihetiyle de kardeşlerine bağlıdır. Bunun için kişi, kardeşi şayet küçükse onu şefkatle himayesi altına almalı; kendisinden büyükse ona hürmet göstermeli ve iyilikte bulunmalıdır.

Anne-babada olduğu gibi, kardeşler kendileri arasında dine ters düşmeyen tavsiyelerini dinlemeli, birbirlerinin hak ve hukuklarını gözetmeli, yardımlarına koşmalı, birbirlerini ziyaret edip ellerini öpmelidir. Bilhassa küçük kardeşlerin takipleri dikkatlice yapılmalı, kişi onları evladı gibi koruyup gözetmeli, kardeşlerin iyi yetişmeleri için elden gelen gayreti göstermelidir. Kardeşlerin inanç yönünden kusurları, İslami yaşayış bakımından birtakım eksiklikleri olursa, imkân nispetinde onların telafisine çalışılmalı, onların Hakk’a ve hakikate ısındırılmasına gayret edilmelidir. Cenâb-ı Hak, Kur’an’ında şöyle buyurmuştur: “Önce en yakın akrabalarına hakkı tebliğ et.”[2]