Çocukların eğitimi önemli bir konudur. Konu hem anneyi hem de babayı ilgilendirir. Çocukların kabiliyetlerine göre eğitime yönlendirilmesi gerekir. İster anne ister baba olsun, herkes kendi kafasında olan veya çoğu zaman kendilerinin elde edemediği eğitimi vermeye kalkışmaları doğru olmaz. Çocukların eğitimi konusu aile içinde çocuklara da yansıyacak şekilde tartışmaya sebep olacaksa bu gelişmekte olan çocukların psikolojisini negatif etkiler. Eşlerden birinin olumlu baktığı bir şeye diğerinin karşı çıkarak ayak diremesi ailede çelişkiye sebep olur. Bu çelişkili durum çocuklarda güvensizlik meydana getirir, ayrıca bu durum aile bağlarına duyulan inancı zayıflatır. Genellikle bu durum aile içindeki iletişim bozukluğundan kaynaklanır. Dolayısı ile ortak bir karara varmak için aile içindeki iletişim canlı tutulmalıdır. Bu suretle arzulanan istişare imkânı bulunmuş olur.

Çocukların eğitiminde hem baba hem de anne sorumludur. Çünkü Cenâb-ı Hak bunu aileyi oluşturan bireylerin tamamından talep buyuruyor: “Ey inananlar! Kendinizi ve ailenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun.”[1] Verilecek eğitim, din eğitimi ise, bunda aile bireyleri ittifak hâlinde olmalıdırlar. Çocukların mesleki eğitiminde ise, çocuğun yeteneklerine göre, anne-baba ve öğretmenler olmak üzere daha geniş bir istişare ekibi ile yönlendirme yapılmalıdır.